Tour de Poolcirkel en bezoek uit Nijmegen

Hei!

Het zijn me een paar weekjes geweest. Eerst de trip naar het Noorden volbracht en amper was ik tot rust gekomen of de bende van vier uit Nijmegen kwam op bezoek.

Dinsdag 10 maart vloog ik met Bart naar Alta. Bart fungeerde als pakezel, aangezien ik doormidden zou breken als ik de backpack op m’n rug zou doen. Bovendien heb je werkpaarden en luxepaarden; met andere woorden, laat mij maar lekker de kaart bekijken. Enfin, Alta is na Tromsø en Bodø de derde ‘stad’ in het noorden van het land. Er wonen nog minder mensen dan in Nuenen, dat geeft wellicht een beeld.

Eerst natuurlijk even ingaan op de landing van het vliegtuig op het vliegveld van Alta. Die was in één woord geweldig. Onze Boeing 737 daalde lekker abrupt, waarna we tussen twee prachtige bergkammen vlogen,* vervolgens boven het water kwamen waar een lekker briesje stond, een 180-gradenbocht maakten** en tot slot middels een prima zijwindlanding op de baan stonden. Bart was weer opgelucht, ik wilde eigenlijk nog een keer. We zijn diezelfde dag nog het stadje gaan bekijken en kwamen erachter dat hier jaarlijks Europa’s grootste sledehondentocht begint en eindigt (Finnmarksløpet, 1000 kilometer lang). Helaas waren wij precies tussen start en finish in Alta, dus daar hebben we weinig van meegekregen. ’s Avonds zijn we onder het genot van een welverdiende Arctic Beer op een ijskoude, winderige heuvel gaan zitten in de hoop een kleine lichtshow te kunnen zien. Die hoop was vals en we zijn bevroren huiswaarts gekeerd.

Het doel van woensdag was om de Noordkaap te bereiken, het noordelijkste puntje van het Europese vasteland. In alle vroegte gingen we met praktisch een privétouringcar op pad en reden we door een bizar niemandsland naar Honningsvåg, het laatste dorp vóór de Noordkaap. Vanaf daar bleek de bus niet meer verder te gaan vanwege het feit dat we nogal tussen de seizoenen in zaten. Een dag eerder hadden we een busrit kunnen reserveren maar dat had omgerekend tachtig euro per persoon gekost; dat bedrag hadden we sowieso niet opgehoest, we zijn immers Hollanders. Driewerf jammer, geen Noordkaap, maar wel romantisch wandelen met z’n tweeën, koffieleuten en pilzen. Onder het genot van een wervelende zonsondergang zijn we met de bus weer teruggereisd naar ons gasthuis. Tijdens het avondeten liep ik naar buiten om te checken of er misschien iets van het noorderlicht te zien was. Het was immers helder weer en volgens de voorspellingen zou er meer zonneactiviteit in de lucht zitten dan de dag ervoor. Ik zag een bescheiden ‘gordijn’ aan de hemel staan en dat betekende code rood: paniek, bestek laten vallen, warme kleding aantrekken en in galop naar de heuvel! Het licht werd steeds groter en feller en het was een heel apart fenomeen om in het echt te zien, eigenlijk niet uit te leggen. Hoe dan ook was het indrukwekkend.

De volgende dag vlogen we over enorme ijsvlakten naar Tromsø. Ook die stad had een prima slaapplek voor ons in petto en dat was eigenlijk het enige wat de stad te bieden had. Een wandeltocht door de stad was in 36 minuten gepiept, boodschappen doen incluis. Maar de stad was niet het hoofddoel; dat was namelijk het sledehondenrijden, later die dag. Wat een geweldige ervaring was het om op zo’n slee door de bergen te racen! We werden in een zweetpak gehesen en kregen per duo een slee toegewezen. Er konden slechts vijftien honden mee, terwijl er een dertigtal stond te popelen om een stukje te gaan rennen. Dat was dus paniek alom bij die beesten. Het sleeën was best zwaar maar ging prima, op een kapseizing en een frontale botsing met een boom na. De enthousiaste gids vertelde ons veel over zijn hobby en maakte een maaltijd klaar die allesbehalve hoogstaand was, maar waar mon ami Francois slechts van kan dromen. Op de weg terug naar Tromsø hebben we wederom het noorderlicht gezien.

Niks donderdagavond stapavond, want vrijdagochtend moesten de heren nomaden alweer vroeg op weg naar de volgende bestemming: Svolvær, een plaatsje in het Lofotengebied. Daar zijn we ’s avonds afgezet toen we de volle mep betaalden voor een schrale ijssculptuurhal met gesloten ijsbar. Dat mocht de pret echter niet drukken, want even later zaten we in de plaatselijke kroeg te genieten van de Noorse coverzangers Stein en Jensen en van de beschonken lokale bevolking. Bovendien hebben we het noorderlicht nog een keer gezien, in meerdere kleuren zelfs.

Zaterdagmiddag was het wéér vliegen geblazen, ditmaal naar Bodø (zonder grappen en grollen: ik weet nu zeker dat ik een kist aan de grond kan zetten – opmerkingen over radiohoogtemeters laat ik verstandiger wijs achterwege). Vanaf daar begon de treinreis, welke iets meer dan 24 uur zou duren. Bij thuiskomst hebben Bart en ik besloten om een punt te zetten achter ons huwelijk, dat op dat moment zes dagen jong was. We gaan als vrienden uit elkaar.

Afgelopen donderdag was het tijd voor de Nijmeegse boys om acte de présence te geven in K-Town. Mijn studievrienden Michiel, Peter, Erik en Sander kwamen tegen de avond aan en uiteraard zijn we de kroeg ingedoken. Ze zijn er die avond onder andere achtergekomen dat de mannen hier versierd worden door de vrouwen en dat kebab bepaald niet goedkoop is. We hebben de daaropvolgende dagen veel gewandeld en ik denk dat ze een aardig beeld hebben gekregen van het stadje en van de Noorse natuur en cultuur. Het was fijn om even te genieten van Michiels Achterhoekse lompheid en van nachtelijke, Gouden Kooi-achtige discussies met Erik. Met Peter was het ouderwets Brabants lallen en Sander lijkt de weg naar snus helemaal gevonden te hebben. Jongens, supercool dat jullie zijn langsgekomen!

Komende donderdag komt Fea voor een weekje langs, het is namelijk de hoogste tijd om te knuffelen!

Vi sees snart

* Ik schat dat er tussen de vleugels van het vliegtuig en de rotsen ongeveer twintig meter speling was. Kortom, een echt Kuifje-avontuur.
** De piloot tikte met de linkervleugel nog even het water aan.