Terug naar huis

Leute,

Voor de laatste keer een berichtje van mij uit Noorwegen. En om voor een laatste keer het ijs te breken begin ik – bijna volgens traditie – met een kort weerbericht. Oh oh oh, wat zijn we de laatste weken verwend met zon, strakblauwe luchten en aangename temperaturen! De teller van kortebroekendagen is bij mij blijven steken op drie, maar voor iemand die een dermate laag vetpercentage heeft als ik is dat heel wat. Barbecuetijd ten top dus en al helemaal in dit land, waar mensen zelfs buiten grillen in tijden van sneeuw en vorst. Zij hebben lak aan Piet Paulusma’s barbecuecijfers. Een andere bijzonderheid heeft te maken met het feit dat we langzaam maar zeker naar de langste dag van het jaar kruipen: het wordt niet meer helemaal donker. Ik kan midden in de nacht zo vaak uit mijn raam kijken als ik wil, maar ik zie in noordelijke richting altijd een zee van licht dankzij de zon die daar non-stop aan het schijnen is. Zie bijgevoegde foto.

De tentamens zijn voor mijn gevoel goed verlopen, dus ik verwacht binnen enkele weken dertig ECTS te kunnen bijschrijven op m’n vakkenlijst. Dan rest mij de komende maanden eigenlijk nog maar één ding en dat is het schrijven van een masterscriptie. Het zal een behoorlijke omschakeling zijn om daar binnenkort aan te beginnen, maar ik heb er zin in, dus dat scheelt.

Afgelopen week heb ik met een groep internationale studenten een dagtrip gemaakt naar Kjerag, de plek waar op grote hoogte een kei tussen twee kliffen hangt. Vraag me niet hoe ik uiteindelijk op die steen ben gekomen, ik heb de hele dag namelijk zwarte sneeuw gezien. Eerst was het vier uur rijden over paniekwegen die pas sinds twee weken sneeuwvrij en begaanbaar zijn. Daarna was het drie uur wandelen (beter: vallen, opstaan, tijgeren, emo-uitbarstingen en heroïsche taferelen) om bij die verdomde steen te komen. Vervolgens was het natuurlijk de kunst om je angsten te overwinnen en op die steen te springen. Voor het merendeel van de studenten was dat geen enkel probleem, maar ik kneep ‘m behoorlijk. Enfin, ik heb het uiteindelijk gedaan, gelukkig hebben we de foto’s nog. En gelukkig is er geen filmpje van mijn optreden gemaakt; ik heb nooit eerder zo schlemielig op m’n benen staan shaken.

Vrijdag jl. hebben Bart en ik een prima avond gehad met zo’n vijfentwintig Noorse politicologiestudenten, klasgenootjes dus. Gisteravond was het ouderwets vlammen in Spot en Pir 6. Tot diep in de nacht, maar niet heus. Die vroege sluitingstijden zijn en blijven een manco van het uitgaansleven hier. Tussen de bedrijven door ben ik druk geweest met het schoonmaken van mijn appartement. Dat trof ik in januari steriel aan en het moet nu weer even steriel achtergelaten worden. Op dit moment wacht de keuken op een grondige schoonmaakbeurt. Ongelooflijk dat ik vijf maanden lang in zo’n ranzige keuken heb staan bakken en braden. In het begin doe je pogingen om het netjes te houden, maar met zo’n baguette als François in huis zie je daar al snel het nutteloze van in. En er valt best mee te leven. Conclusie: ik leg mijn functie als chef afwas van de NNW neer. Ik benoem Jurgen Mesman tot chef afwas, die jongen wast namelijk nóóit af.

Terwijl er nu bijna twee meeuwen door mijn ruit vliegen, probeer ik Noorwegen samen te vatten. De natuur is er ongerept en de lucht fris. De samenleving loopt aardig op rolletjes. Noorwegen is het neusje van de zalm wanneer het om leefbaarheid gaat, mede dankzij de door de overheid opgelegde betutteling die door alle burgers wordt gepikt. Maar ook in Noorwegen heb je tuig van de richel. Zo heeft de scharrel van een vriendin van Barts Ida afgelopen week met alcohol en coke in zijn bloed een auto gestolen. Hij was bovendien vergeten dat hij geen rijbewijs heeft en dus is hij gecrasht en opgepakt. Zo dom als het achtereind van een varken natuurlijk, maar wel een goed verhaal!

Voor een internationale student als ik is dit land duur gebleken. Maar voor de Noren zelf valt dat heel erg mee. Zij ontvangen namelijk een hoger salaris dan wij in Nederland gewend zijn. En de astronomische belastingtarieven op bier en tabak bieden de overheid de mogelijkheid om de sociale voorzieningen op peil te houden. Wat te denken van de studiefinanciering voor een Noorse student: omgerekend achthonderd euro per maand!

Noorwegen is een topland, met topmensen, maar ook een idioot land. Een aanrader om in de zomer een lange autovakantie door te brengen, iets wat ik zeker een keer ga doen. Maar dan moet ik wel eerst een rijbewijs hebben. En geen alcohol en coke in mijn bloed.

Eenmaal in Nederland zal ik misschien af en toe een beetje weemoedig terugdenken aan mijn tijd hier. Ik heb hier vijf mooie maanden beleefd. Maar dames en heren, jongens en meisjes, ik heb superveel zin om jullie weer te zien! Morgen aan het eind van de middag vlieg ik via Kopenhagen naar Amsterdam. Omstreeks half acht ’s avonds zet ik die kist aan de grond op de Polderbaan.

Vi ses snart!